هنر اشتباه کردن

زندگی هر انسانی مملو از اشتباهات کوچک و بزرگ است و میزان سعادت و خوشبختی ما به نحوه برخورد ما با این اشتباهات است. متاسفانه آنچه که اغلب دیده می شود این است که انسان ها به واسطه اشتباهات مرتکب شده در گذشته، قدرت تصمیم گیری خود را به شدت محدود کرده اند و از ترس عدم ارتکاب اشتباهات گذشته حق موفق شدن را از خود سلب کرده اند.

اولین و متداول ترین اقدامی که ما در قبال اشتباهات گذشته می گیریم این است که به توصیه اطرافیان سعی در فراموشی اشتباهات می کنیم. اما آنچه باید بدانیم این نکته است که فراموشی اصلاً راهکار صحیحی در برخورد با وقایع گذشته نیست. برخلاف آنچه که اغلب ما شنیده ایم و یا نصیحت شده ایم ما نمی توانیم اشتباهات را فراموش کنیم بلکه بهترین راهکار کسب تجربه ها و درس های مفید از این اشتباهات است که در دورس آتی به آن اشاره می کنیم.

ما باید خود را به عنوان یک انسان خطاکار ببخشیم. و این کار اصلا آسان نیست. چرا که ما شاید بتوانیم به راحتی دیگران را ببخشیم اما بخشش خود سخت ترین کار دنیاست. ما با بخشش خود، از احساسات منفی ناشی از یادآوری اتفاقات گذشته رها می شویم و با فراغ بال بیشتری می توانیم به ادامه مسیر موفقیت مان بپردازیم.

ما برای لمس خوشبختی و سعادت، باید به خودمان به عنوان موجودی خدایی و دوست داشتنی عشق بورزیم. وقتی می آموزیم که خود را دوست بداریم و رابطه مان با خودمان بهتر شود، آنجاست که باران رحمت الهی هم شروع به باریدن می کند و با حسی زیبا و توصیف ناشدنی زندگی مان را زندگی می کنیم. این حس زیبا، مسیر موفقیت ما را هموارتر و لذتبخش تر می کند.

وقتی به عملکرد گذشته خود نگاهی صادقانه بیاندازیم، خواهیم دید که قسمت اعظمی از عدم موفقیت های ما در زندگی ناشی از تردید و تعلل هایی بوده که در مواجهه با تصمیمات بزرگ و کوچک زندگی از ما سر زده است. این تردیدها همچون سایه ای شوم بر ذهن ما چیره شده و باعث شده که ما عمر گرانبهایمان که ارزشمندترین سرمایه خدا دادیست بیهود از دست بدهیم و روز بروز در گرداب فقر و بیچارگی فرو برویم.

توجه به نتایج انتخاباتی که اتخاذ می کنیم، کاری سودمند و بجاست که به ما در گرفتن تصمیمات بهتر کمک می کند. اما وقتی بیش از حد نیاز به نتایج متمرکز شویم ما دچار سندرم بیش از حد فکر کردن می شویم و این سندرم ما را از اجرایی کردن تصمیمات اتخاذ شده باز می دارد. در واقع ما تصمیم را اتخاذ می کنیم اما در اجرایی کردن این تصمیمات به مشکل خواهیم خورد.

سرگذشت ما پر است از تصمیمات زیبای اجرایی نشده. سخت ترین قدم در مسیر اجرایی کردن تصمیمات و ایده ها، همان قدم اول است. همواره باید به یاد داشته باشیم که طولانی ترین مسیرها با قدم اول آغاز و طی شده است. اما همواره نیروی مقاومتی درون ما برای مقابله با قدم های اول وجود دارد که راز موفقیت در اجرایی کردن تصمیمات شناخت این مقاومت و غلبه بر آن است.

یکی از بزرگترین دلایل شکست ما در مسیرهای انتخابی آن است که ما عادت به ارائه بیشترین تلاش خود در کارهایمان را نداریم. ما همواره عادت کرده ایم که در صرف انرژی در مسیرها صرفه جویی کنیم که در صورت به نتیجه نرسیدن مسیر انتخابی، خیلی دچار پشیمانی نشویم. ما نیاموخته ایم که با عشق و فارغ از هر اما و اگری به کارهایمان بپردازیم و همواره سعی در ارائه بیشترین تلاش خود داشته باشیم.

پشیمانی بابت تصمیمات گذشته همواره همچون وزنه سنگینی ادامه مسیر موفقیت را برای ما دشوار می کند. فکر به تصمیمات بدی که در گذشته اتخاذ کرده ایم و ایضاً فکر به اینکه همین تصمیمات منجر به رنج و آسیب های کنونی ما شده، ما را مدام زجر و عذاب می دهد. در این مواقع ما تنها کاری که می کنیم این است که ایمان داشته باشیم به اینکه: «گر نگهدار من آنست که من می دانم، شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد». ما باید به خداوند بزرگ ایمان داشته باشیم که همواره بهترین ها را برایمان رقم می زند و کاری می کند که حتی تصمیمات احمقانه در زندگی ما نتایج شگفت آوری خلق کنند. و از رهگذر این ایمان به معنای داستان زندگی خود دست یابیم.